Willibrord

Bij het bezoek aan Nederland zou Willibrord Frequin geen moment wijken van de zijde van JP 2. Dat begon al bij de reis van Rome naar Eindhoven, toen de paus – gewend aan wachtende menigten – vanuit het vliegtuigraam verbaasd moet hebben opgekeken bij dat plukje publiek beneden. Met cameraman en geluidstechnicus had Frequin zich verschanst in het pauselijke vliegtuig in de hoop en de verwachting dat op enig moment de Heilige Vader zijn cabine zou verlaten voor een kort treffen met de journalistieke reizigers aan boord, onder wie vooral Vaticaan-watchers van gezaghebbende media als New York Times, Le Monde en Frankfurter Algemeine. Zoals gebruikelijk had Willibrord met zijn ploeg de tactiek afgestemd om in dat geval de kerkleider onmiddellijk aan te kunnen spreken. Geen eenvoudige opgave, want hoe verdring je al die collega’s? En hoe hou je paus staande op een manier die discreet genoeg is voor katholieke omroep en achterban? Gemeten hun reputatie was eigenlijk de vraag: hoe voorkomen we dat in het pauselijke toestel de pleuris uitbreekt? Tot verontwaardiging van de gezagsgetrouwe collegae hadden ze lak aan de reservering die bepaalde dat ze gedrieën naast elkaar zouden zitten. Ze duwden zich op plekken drie rijen achter elkaar: de geluidsman vooraan, Willibrord in tweede positie, cameraman Lajos Kalanos als derde in de linie. Zo zullen ze, zodra de paus zich meldt, vriendelijk maar beslist het gangpad blokkeren, zodat de kerkvader amper nog bewegingsruimte is gegund en collega’s in de eerste ronde het nakijken hebben. Dat is het plan. … Dan is ie daar ineens. De bisschop van Rome. Karol Wojtyla. Hij komt in alle rust het journaille begroeten. Het trio veert op en zo gezegd, zo gedaan. Na een vriendelijke begroeting om het ijs te breken (hoe gaat het met u, spreekt u inmiddels goed Nederlands?), volgt vlekkeloos de kernvraag: “Heilige Vater…” Wat JP 2 vindt van de toestand in de Nederlandse kerk Het levert een paar kostelijke televisiefragmenten op. De paus geeft weliswaar amper antwoord (“Wir werden sehen, wir werden sehen”), maar je ziet, voelt en hoort de claustrofobische setting waarin de hoofdrolspelers als ratten in de val – kreunend en steunend – hun uiterste best doen om binnen de hoffelijke perken te blijven. Gedurende het bezoek aan Nederland blijft Frequin aan de rok van de paus hangen. Bij de grote bijeenkomst in de Jaarbeurs bluft hij zich door het cordon met de mededeling, dat ie enorme haast heeft: “ Aan de kant mensen, ik heb een afspraak met de paus, hij rekent op me”. … Inmiddels breken in het centrum van Utrecht rellen uit. Vierduizend demonstranten beletten de paus de toegang tot de hoofdingang van het Jaarbeursgebouw. Elders belagen punkers, autonomen en andere actievoerders de politie met stenen. De ME voert charges uit. Er worden twee waarschuwingsschoten gelost. In een terugblik zegt Willibrord: “Het was beschamend. Als ik daarbij was geweest had ik die gasten op hun bek geslagen. Het was wel mijn paus”. Voor Willibrord was het pauselijk bezoek een groter succes dan voor het hoofd van de katholieke kerk. Niets ging goed voor de man. Zelfs de catering was een affront. In drie dagen kreeg de Heilige Vader vijf keer tong met asperges voorgeschoteld. Iemand had gehoord dat ie dat lekker vond.