Home Sweet Home

Home Sweet Home was een goed idee, maar een minder geslaagd programma. Omdat ik steeds meer geboeid ben door de diepste roerselen van mensen, wil ik hoofdpersonen portretteren langs psychologische lijnen.  

 

Het idee is om in een studio een “huis van het leven” in te richten, geënt op de persoonlijke geschiedenissen van interessante gasten, o.a.advocaat Gerard Spong, schrijfster Connie Palmen, journalistiek jager Willibrord Frequin, zangeres Lenny Kuhr.  

 

Zo zullen we in wisselend decor door hun levensverhalen wandelen. Omringd door publiek en met op de tribune een sidekick: de psychologe Ingeborg Bosch. Het is haar rol om in de gesprekken met duiding te interveniëren.  

 

Lopende de serie zit ik niet goed in mijn vel. Er zijn prachtige momenten, maar mijn onzekerheid groeit: het is te “bedacht”, ik ben gespannen, psychologisch ontleden leent zich niet voor een studiosetting, ik voel mij onvrij. Het is een programma dat zich meer leent voor de reportagevorm. Die kansen komen goddank nog in overvloed.