BRANDPUNT - 1982 – 1996 

 

In 1982 word ik als jongste verslaggever aangesteld bij de vermaarde actualiteitenrubriek. Ik treed met eerbied in de voetsporen van journalistieke pioniers als Aad van den Heuvel, Ed van Westerloo, Ad Langebent en Frits van der Poel die al vanaf de jaren zestig met het programma een ware doorbraak in de tv-journalistiek veroorzaakten.  

 

Als internationaal verslaggever bereis ik de hele wereld, vooral de nieuwsgebieden van Midden-Oosten, Zuid-Amerika en Afrika. De ervaren en onvergetelijke cameraman Lajos Kalanos is mijn belangrijkste metgezel. Brandpunt wordt mijn manier van leven. We beschouwen het als een bijna missionaire opdracht: voor kijkers het venster op de wereld te openen. Het wordt een manier van leven, rusteloos op zoek naar invalshoeken en verrassende verhaallijnen om de onverschilligheid op te heffen tegenover wat elders in de wereld gebeurt.  

 

Al snel word ik een van de presentatoren van het oudste informatieve programma. Later in lengte van jaren: eindredacteur. Gaandeweg ervaar ik, dat tv-journalistiek veel meer is dan registratie van wat achtergronden bij het nieuws. De kracht van het verhaal bepaalt de impact. Hoezeer ik ook grossier in nieuwsfeiten of onthullingen, ik voel mij meer verteller dan nieuwsjager.  

 

Het wereldleed grijpt mij met enige regelmaat naar de strot. Er zijn tientallen momenten die nooit meer uit mijn hoofd verdwijnen.  

Als in het Chili van Pinochet in een opstandige wijk van Santiago het 13-jarige meisje Nadja Fuentes is doodgeschoten, rouwen wij mee met haar familie. Ouders, zusjes en broers zijn ontroostbaar. Het slaat ook bij ons naar binnen. Ik zie dat Lajos huilt achter zijn camera. Ik kan de tranen evenmin bedwingen. 

 

In de Vietnamese stad Danang maak ik kennis met Vo Ti Lien, een jonge vrouw die als meisje de Amerikaanse slachting in het dorpje My Lai heeft overleefd. We gaan met haar terug naar de plaats van de massamoord. In het inmiddels vredige dorpje wijst zij in peilloos verdriet naar de plek waar zij aan de kogels ontsnapte door zich te verbergen onder het dode lichaam van haar oma. In de autorit terug naar Danang valt zij snikkend  in slaap op mijn schouder.  

 

In Zambia filmen we hoe de dood in Afrika een nieuwe naam heeft gekregen: aids, een verschijnsel dat in ons land nog vrijwel onbekend is. In afgelegen streken zien de wanhoop van traditionele genezers. Ziekenhuizen zijn overbevolkt met terminale mannen, vrouwen, kinderen. Ik ontmoet president Kenneth Kaunda, een van de weinige Afrikaanse leiders die zo moedig is om de aidsepidemie serieus te nemen. Ik ben erbij als Bonyface, een jongen van zestien, te horen krijgt dat hij zal sterven. Zijn uitdrukkingsloze gezicht zal mij nooit verlaten. 

 

In de vele Brandpuntjaren groeit mijn behoefte om nieuws langs persoonlijke lijnen in te kleuren. Het wordt mijn blijvende drijfveer. Op zoek naar het kleine verhaal dat exemplarisch voor het grotere verband.  Icoon Aad van den Heuvel typeert mij als al snel “de jonge dichter uit Nijmegen”. Ton Verlind zal mij later ergens beschrijven als “romanticus” die in de actuele journalistiek toon en inhoud nieuwe klankkleur verstrekt.  

 

Met verhalende kracht en ontzag voor de feiten is het mijn intentie om miljoenen kijkers te binden en te boeien. Betrokkenheid te genereren bij onrecht, leed, misstanden op enkele uren vliegen bij ons vandaan. Als eindredacteur is dat ook de hartstocht die ik wil meegeven aan alle journalistieke collega’s van programma’s als  Brandpunt, Reporter en Netwerk.  

 

Het gerenommeerde Brandpunt kent door de jaren heen ook talrijke spin-offs, waarin ik in wisselende rollen optreed.