Het programma is in 1992 een vervolg op de serie Brandpunt Special Report. Het begint als een actuele documentaire-reeks, maar groeit in lengte van jaren uit tot feitelijk het eerste spraakmakende onderzoeks-journalistieke programma van de Nederlandse televisie.  

In een rapport aan de bedrijfsleiding van de kro bepleit ik een podium voor research-journalistiek. Het onthullen van feiten, het lichten van tegels. Ik waarschuw vooraf dat het ons in botsing zal kunnen brengen met “het establishment”.  

Het controleren van zuiverheid van democratisch bestuur is bepaald niet risicoloos, voorspel ik. En ik meld dat ook de kro uiteraard in zekere zin tot dat “establishment” behoort. Kro-directeur Gerard Hulshof geeft mij alle ruimte.  

Als eindredacteur mag ik investeren in journalistieke toppers die - soms in maandenlange research - onthullende nieuwsverhalen naar boven tillen. Ik vermeld met ere Steven de Vogel en Ton F. Van Dijk, intelligente terriërs die eerder hun sporen hadden verdiend bij VPRO en Vrij Nederland.  

Het leidt tot gedenkwaardige televisie. Onthullingen over o.m. de exceptionele salariëring van de Amsterdamse politie-commissaris Nordholt. De Brinkman-affaire (de CDA-leider bleek commissaris van een frauduleus bedrijf). De Bolkestein-affaire (hoe de VVD-leider met “Beste Els-briefjes” de  politiek van hem afhankelijke minister Borst bewerkte als commissaris van een farmaceutisch bedrijf). We reconstrueren hoe oud-premier Ruud Lubbers door zijn Duitse ambtgenoot Helmut Kohl wordt gedwarsboomd in zijn poging om voorzitter te worden van de Europese Commissie. Maar ook: hoe een prominente Duitse wetenschapper met een nazi-verleden onder valse naam carrière had gemaakt en aldus door ons werd ontmaskerd. Het zijn maar een paar van de voorbeelden van nieuws verwekkende uitzendingen.  

Als eindredacteur beleef ik een leerzame tocht. Onderzoeksjournalistiek is een vak apart. Het vraagt een bijna studieuze manier van werken en tactisch inzicht. Het in de juiste volgorde raadplegen van bronnen is voorwaarde om lekkages  te voorkomen, die al voor publicatie roet in het eten kunnen gooien.   

Ik geniet van De Vogel en van Dijk en het groeiende groepje researchers om ons heen. Ze vormen een toonbeeld van hogeschool-journalistiek. Ton en Steven opereren veelal in duo en dat heeft in deze tak van journalistiek het voordeel van onderlinge correctie en aanmoediging.  

Maar het zijn ook botsende karakters, lastige klanten, met eigen agenda’s, ook tegenover mij als eindverantwoordelijke. Naar binnen en naar buiten is Reporter voor mij een les in strategisch denken en handelen.  

Het programma veroorzaakt met enige regelmaat nationale stormen, maar ik slaag erin om het schip telkens weer in veilig haven te loodsen. Nooit zou het programma worden betrapt op onjuistheden of misrekeningen. Een aantal jaren later – hij werkt dan bij Zembla (Vara) - overlijdt Steven de Vogel. Ik herinner mij hem als de beste journalist die ooit in Hilversum heeft geopereerd.  

Ik kijk nog altijd trots terug op ons oeuvre in die periode. Het was journalistiek van de bovenste plank, bedreven door oprecht geëngageerde makers en heeft – van Zembla tot Nieuwsuur – als tv-genre school gemaakt.