Eind jaren 80, begin jaren 90, is Brandpunt Politiek Café een gewild podium voor prominente politici en beleidsbepalende vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties. Ik presenteer het , in de meeste gevallen samen met Ton Verlind. Later wordt ook collega Jan Driessen een van de interviewers. 

 

De uitzendingen komen uit het Haagse café  Schlemmer en later Hotel des Indes. In de eerste reeksen schuiven ook met regelmaat bekende politiek journalisten aan: Jan Tromp (Volkskrant), Willem Breedveld (Trouw) en Arendo Joustra (Elsevier)  Ook columnisten als Jules Deelder en Midas Dekkers komen langs. Die hebben een vrije, dus gemiddeld brutale rol. 

 

Het is live en het is spannend, omdat we – grondig voorbereid - op het scherpst van de snede willen opereren. Uitgangspunt is, dat we geen genoegen nemen met gemakkelijke antwoorden. Aan nerveuze voorlichters merken we dat het gewilde podium ook wordt gevreesd. Al lukt het ons echt niet altijd om in de live-interviews te excelleren.

 

 

Mooi voorbeeld:  de moeilijkste gast blijkt premier Ruud Lubbers, bekend van verbale mistvelden. Het is een wonderlijk feit. Lopende de uitzending hebben wij het gevoel dat de man helder communiceert.  Als we het later uittikken komen we tot de conclusie dat ’s mans betogen in wezen volkomen onbegrijpelijk zijn. 

 

Pim Fortuyn zou de prominente politieke klasse veel later typeren als “mensen die praten met meel in de mond ’. Zo was het dikwijls ook. Als Justitie-minister Ernst Hirsch Ballin zeker gedurende tien minuten  om werkelijk alle hete breien heen draait, kijkt Ton Verlind ontmoedigd naar mij, met de woorden: “Probeer jij het maar Fons”. De uitzending smoort in karrevrachten meel. 

 

Brandpunt Politiek Café was roekelozer dan de hecht geformatteerde talkshows van vandaag. Maar het had één belangrijk voordeel: het was zo ongepolijst dat je maar nooit wist wat er kon gebeuren.