In augustus 2001 sterft Sylvia Millecam aan kanker. Het verhaal is genoegzaam bekend: ze ziet af reguliere medische behandeling, legt een lange weg af langs alternatieve genezers, voelt zich daarin gesteund door vriendin en medium Yomanda en overlijdt na een heilloze, eenzame, pijnlijke tocht.

Als ik een jaar na haar dood een uitvoerige documentaire over haar maak, weiger ik om haar verwijten van kortzichtigheid te maken, hoezeer zij  langs reguliere weg mogelijk succesvol had kunnen worden behandeld. Zij heeft verstikt door angst en in rituele bezweringen fatale keuzes gemaakt. 

In de film blijkt dat die mede zijn ingegeven door het lot dat haar geliefde vader Freek ooit trof. Die was in 1990  - tegen het advies van alternativo’s - aan longkanker geopereerd. Later bleek het slechts een infectie te zijn geweest. Dat heeft zich traumatisch in haar hoofd genesteld. En moet mede haar rampzalige afwegingen verklaren.   

In doodsangst heeft Sylvia zich afgewend van zelfs haar meest intieme vrienden, zo blijkt uit gesprekken met acteur Gijs de Lange en schrijver Haye van der Heyden, die jarenlang met haar hebben samengeleefd. Ze was op den duur onbereikbaar. 

De documentaire is niet alleen schokkend om die dramatische chronologie, maar vooral omdat Sylvia’s partner Nol Willemsen mij het complete privé-archief heeft gegeven van hun innige en uitbundige liefdesleven, voordat het knobbeltje in haar borst alles keerde. Vakanties, verkleedpartijen, dolzinnige reisjes, lieve momenten. 

Het is zoals ik haar ook wel heb gekend, op de avonden die volgden op de uitzendingen van Brandpunt en Ook dat Nog, als we samen dansend op de bar van het studiocentrum konden worden aangetroffen. Ze had een ongegeneerd soort levenslust. “Ze was op de toneelschool al een meisje waarop de volgspot was gericht”, zegt Gijs de Lange in de documentaire. Het wordt ook de titel van de film: “Het meisje met de volgspot”. 

Ze genoot van de aandacht, van het leven, werd de meest geliefde tv-vrouw van het land, bleef – Brabants meiske -voor Jan en alleman aanspreekbaar. Daarnaast had zij altijd al een hang naar rituelen. Waar Sylvia en Nol ook reizen, er worden kaarsjes ontstoken. 

Merkwaardige ervaring. De frivoliteit, warmte, geluksgevoel en geestige onaangepastheid die opstijgen uit het privémateriaal, maken Sylvia’s zelfgekozen onheilsweg zowel onbegrijpelijk als in zekere mate invoelbaar. Het was angst, angst, angst. Allerberoerdste raadgever. Tot het licht doofde. 

Op vakantie in Nice laat ik in een voorvertoning de documentaire zien aan mijn vrienden Sjoerd Pleijsier en  Huub Stapel. De acteurs kenden Sylvia als sinds de gezamenlijke jaren op de toneelschool van Maastricht. Even is het stil. Dan ontsteekt Huub in emotionele woede. Hij schreeuwt het uit: “Ze zag mij, Limburgse pummel, op de toneelschool niet eens stáán”. Sjoerd is in tranen. Hij heeft zielsveel van haar gehouden.